Jest w „Spuściźnie" I. B. Singera takie zdanie: "...Nie sposób , aby w jednej ojczyźnie żyły bez wzajemnej niechęci dwa narody, które uważają siebie za wybrane"

Badanie blisko czterdziestoletniego okresu stosunków pomiędzy dwoma państwami, które przez przeszło dwadzieścia z owych czterdziestu lat oficjalnych stosunków dyplomatycznych ze sobą nie utrzymywały, biorąc za cezurę moment wyznaczający tychże stosunków wypowiedzenie, może z pozoru wydawać się zadaniem prostym. Przewrotnie jednak opisanie okresu brakującego dialogu przeszło dwu pokoleń^[1] Polaków i Izraelczyków stanowi wyzwanie samo w sobie, chociażby z uwagi na długotrwałe zaniedbanie tego wątku przez źródła historyczne.